معماری پایدار و بومی شناختی همساز با اقلیم سرد کوهستانی در طراحی مراکز اقامتی بین راهی

به طورکلی طراحی پایدار نوعی دخل وتصرف در محیط است وسعی برابداع راه حل هایی است که با اهداف محیطی، اجتماعی واقتصادی دریک نگاه کل نگر ودرهم آمیخته، به تعادلی دست یابد تا کیفیات برتری را برای زندگی نسل کنونی ومیراث مناسبی را جهت آیندگان فراهم سازد. این رویکرد در معماری بومی ایران با گرایش به سمت پایداری بوم شناختی راه حل های بسیار منطقی و همساز با اقلیم را جهت دستیابی به این امر ابداع نموده است. پیشینیان ما برای رفع نیازهای خود در برخورد با محیط زیست بسیار آگاهانه عمل نموده و با استفاده از عناصر کارکردی نوین زمان خویش و بدون لطمه به محیط زیست از کمترین امکانات بومی بهترین بهره را برده اند. از طرفی معماری بومی در زمان خود جوابگوی نیازهای ساکنینش بود و این یک حقیقت است که به همان شکل نمی تواند با شرایط این زمان و زمان آینده به نحو مطلوب سازگاری داشته باشد. از این رو یافتن اصول و ضوابط حاکم بر معماری گذشته و ارایه الگویی که با شناخت علمی از مصالح جدید و با توجه به شرایط اقلیمی و عملکرد هایی که در اثر پیشرفت تکنولوژی بوجود آمده است، ضروری به نظر می رسد. در این مقاله از روش توصیفی -تحلیلی استفاده کرده تا به معماری گذشته این مرز و بوم با دیده باز نگریسته و از آن درس گرفته و پس زمینه های فکری آن را در معماری و فن ساختمان در دوره معاصر امروز به کار ببریم.

Keywords:

معماری پایدار , بوم شناختی , همساز با اقلیم , سردکوهستانی , مراکز اقامتی بین راهی