اثربخشی مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر بر خودکارآمدی و فاجعه پنداری درد در بیماران مبتلابه درد مزمن شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخلات روانشناسی مثبت نگر بر خودکارآمدی درد و فاجعه پنداری در بیماران مبتلابه درد مزمن بود. این پژوهش از نوع پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه و دوره ی پیگیری 45 روزه است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلابه درد مزمن )فیبرومیالژیا، آرتروز، ا سکلروز چندگانه و سرطان( مراجعه کننده به مراکز مغز و اعصاب و ارتوپد شهر اصفهان در پا ییز و زمستان سال 1394 بودند که از بین آنها 30 نفر بهطور در د سترس انتخاب و به طور تصاد فی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش شدند هر گروه 15 نفر(. گروه آزمایش طی 8 جل سه 90 دقیقه ای مداخلات روان شناسی مثبت نگر را تجربه کردند )س لیگمن، 2006 ، درحالیکه گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. آزمودنیها به وسیله پرسشنامه های فاجعه پنداری درد )سا لیوان و همکاران 1995 ( و خودکارآمدی درد )نیکولاس 1989 در سه مرحله ی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری مورد ارزیابی قرار گرفتند. تحلیل دادهها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر نشان داد که مداخلات روان شنا سی مثبت نگر بر خودکارآمدی درد و فاجعه پنداری درد در بیماران درد مزمن اثربخش بوده است ) 0001 / 0P =( و این اثر در طی زمان پایداری خود را حفظ نموده است 0001 / 0P

Keywords:

درد مزمن , فاجعه پنداری درد , خودکارآمدی درد , روانشناسی مثبت نگر