مرتضی صادقی - استاد ،حقوق جزا وجرم شناسی،دانشگاه آزاد بروجن
روح الله کریمی ناغونی - دانشجوی کارشناسی ارشد ،حقوق جزا وجرم شناسی،دانشگاه آزاد بروجن

معالجه و درمان یک ضرورت عمومی و مورد نیاز اساسی افراد جامعه است که در آموزههای دینی هرچند با اخذ اجرت در ردیف عمل نیک و احسان بهشمار آمده است، نجات جان بیمار نیازمند، دارای اهمیت زیادی است .با وجود این، اصل منع آسیب به اشخاص و لزوم حفظ سلامت آنان ایجاب میکند که جمع هردو مصلحت با هم باشد. در این راستا در منابع فقهی عدم مهارت و تخصص در امر درمان و طبابت یا بیاحتیاطی و قصور، ضمانآور شناخته شده است و در ماده 495 قانون مجازات جدید موجب مسیولیت کادر درمان و کادر درمان شناخته شده است.در فرض عدم مهارت و عدم رعایت مقررات قانونی، مبنای مسیولیت کادر درمانی تقصیر آنان است و در صورتی که کادر درمانی دارای تخصص و تجربه و مهارت کافی باشند در منابع فقهی دو نظریه مطرح شده است. نظر مشهور این است که هرگاه درمان بیمار منجر به فوت یا زیان بدنی او شود کادر درمان و کادر درمان دخیل در آن، ضامن هستند اگرچه در این امر متبحر و دارای مهارت کافی باشند و معالجه با اذن بیمار یا ولی او باشد و کادر درمان را در هر حال ضامن میدانند

مسیولیت مدنی،کادر درمانی، معالجه و درمان