مدیریت جامع منابع آب در بخش کشاورزی و اصلاح الگوی کشت با استفاده از مفهوم ردپای آب و ارتباط آن با خشکسالی، اقتصاد و تجارت آب

بخش کشاورزی در ایران، بیشترین میزان مصرف منابع حدود ( زیرزمینی آب سطحی و 90 درصد از کل مصارف ) را به خود اختصاص داده است. همچنین، سود اقتصادی ناشی از تولیدات و صادرات محصولات کشاورزی موجب وابسته شدن این مهم با اقتصاد آب و تجارت آب مجازی شده است . از طرف دیگر نیز راندمان محصولات کشاورزی خود به مساله خشکسالی و متعاقبا تنش آبی وارده به گیاهان در طول زمان رشد محصولات وابسته است. این در حالی است که تامین نیازهای آبی گیاهان جهت افزایش راندمان محصولات خود با محدودیت های منابع آبی همراه است. بنابراین جهت مدیریت منابع آب و دست یافتن به نقطه تعادلی قابل قبول با توجیه جنبه های مختلف بیان شده، به منظور افزایش راندمان سود اقتصادی ناشی از تولیدات کشاورزی امری ضروری است. یکی از راههای پیدا کردن این تعادل جهت مدیریت منابع آب، اصلاح الگوی کشت است که در قالب پیدا کردن تعادلی میان مشخصات مختلف کشاورزی شامل نوع محصول، زمان کشت، تکنولوژی آبیاری، زمانبندی آبیاری، استفاده از انواع کودها (حجم و نوع مصرفی ) و سایر مشخصات کشاورزی میباشد. تعادل پیدا شده نیز باید از دیدگاه های اقتصادی و همچنین انعطاف پذیر نسبت به شرایط مختلف خشکسالی باشد . در این مطالعه به نحوه ارتباط این بخشهای مختلف مدیریت منابع آب، خشکسالی و مباحث اقتصادی و تجارت آب، و الگوی کشت پرداخته شده است . با استفاده از بررسی های پیش رو دستیابی به تعادلی به منظور اصلاح الگوی کشت جهت مدیریت هرچه بهتر منابع آب در مقیاس زیرحوضهای، حوضهای، استانی و حتی کشوری امکان پذیر می باشد.

Keywords:

ردپای آب , مدیریت جامع آب در بخش کشاورزی , اصلاح الگوی کشت , آب آبی , آب سبز