مریم اکرمی - کارشناسی ارشد مهندسی طراحی محیط زیست، دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز

افزایش روند توسعه شهری در نقاط مختلف جهان به دلیل تغییرات اجتماعی و مهاجرت های گسترده در سالهای اخیر موجب افزایش سطوح نفوذ ناپذیر و در نتیجه افزایش حجم روان آبها و میزان حداکثر جریان شده است. همچنین تغییر کاربری زمین در مناطق شهری باعث آلودگی بیشتر رواناب های شهری می شود که به مرور به آبهای زیر زمینی نیز اثر کرده و منابع آبی طبیعی را نیز در گیر می کند. سیستم های زهکش رایج اغلب بر پایه هدایت آبهای سطحی استوارند که موجب تشدید ورود آلاینده ها به منابع آب و بروز اختلالات هیدرولوژیکی(مثل انتقال آلودگیها و بروز سیلاب در پایین دست و ...) و در نتیجه تخریب ساختار اکوسیستم میشوند. همچنین استفاده از این سیستم ها علاوه بر اشغال فضا، ایجاد آلودگی بصری می نماید.ابزارهای مدیریت پایدار سیلابهای شهری به منظور کاهش هدررفت روانابها و اطمینان از تغذیه مناسب منابع آب زیرزمینی بکار گرفته می شوند. استفاده از ابزارها و مصالح طبیعی برای ایجاد ساختارهای آبی از رویکردهای مدیریت آبهای سطحی است که علاوه بر هماهنگی با محیط، با مفاهیم پایداری شهری و توسعه پایدار نیز همسو می باشد.با توجه به اینکه اجزای اصلی سایت مورد مطالعه شامل معابر اصلی، بلوکهای ساختمانی، پارکینگ ها و مسیرهای فرعی منتهی به آنها میباشد، انتخاب محدوده طراحی به نحوی صورت گرفت که تمام این اجزا را در بر داشته باشد. در این بخش پوشش گیاهی بر روی شیب مشرف به محدوده، نگهدارنده زیستی، چالاب، گودال نفوذ و سطوح نفوذپذیر و همچنین بشکه های جمع آوری آب باران و سبزبام ها پیشنهاد شد.

رواناب شهری، مدیریت پایدار سیلاب، توسعه کم اثر، طراحی شهری حساس به آب، طراحی پایدار