میلاد صفری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی
رویا عابدی - استادیار گروه جنگلداری دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی اهر، دانشگاه تبریز

در دهه های اخیر پدیده تغییر اقلیم به عنوان نگرانی اصلی جوامع جهانی مطرح شده است. افزایش جمعیت و نیاز به انرژی سبب افزایش شدید موادی همچون دی اکسیدکربن در جو شده است. این تغییرات موجب دگرگونی شرایط آب و هوایی و سبب ایجاد پدیده تغییر اقلیم به دلیل افزایش گازهای گلخانه ای در جو می شود. به واسطه توسعه صنعتی و کشاورزی و بهره برداری گسترده از منابع طبیعی و تخریب محیط زیست در جهان، جوامع بین المللی برای ارایه راه حل مناسب برای رسیدن به توسعه پایدار، اقداماتی را در جهت پیشگیری از این مشکلات انجام دادهاند، از آن جمله تدوین کنوانسیونهای مختلف تغییرات اقلیمی است که پیمان بین المللی مهم زیست محیطی در جهت کنترل و تثبیت انتشار گازهای گلخانه ای هستند و چارچوبهای لازم برای همکاریهای بینالمللی را فراهم می کنند. اجرای این کنوانسیون ها می تواند نقش عمده ای در مسیولیتهای مشترک اما متفاوتی که برای کشورهای عضو در نظر گرفته است، در جهت اهداف توسعه پایدار باشد. ایران به عنوان یکی از اعضای این کنوانسیون ها در راستای عمل به تعهدات خود طرحهای توانمندسازی را با کمک تسهیلات جهانی محیط زیست و دفتر عمران ملل متحد تهیه کرده است. با توجه به اینکه در حال حاضر در ایران وابستگی به سوخت فسیلی وجود دارد و در منطقه خشک و نیمه خشک جهان قرار دارد دارای اکوسیستمی آسیب پذیر و شکننده بوده و از این رو لازم است که اقدامات بهینه سازی موثری در کشور انجام شود. نظر به اهمیت این موضوعات، در مطالعه حاضر ضمن مروری بر تغییرات آب و هوا، نحوه شکل گیری کنوانسیونهای مختلف تغییر اقلیم، اهداف و تعهدات کشورها در قبال آنها و نیز وضعیت این کنوانسیون در ایران مورد بحث و بررسی قرار می گیرد

تغییر اقلیم، توسعه پایدار، کنوانسیون