قابلیت تاب آوری- مرجعی برای مدیریت پایدار سرزمین و مدیریت پایدار جنگل

کاهش اثرات و یا سازگاری با پیامدهای ناشی از تغییر اقلیم، بیابان زایی و کاهش تنوع زیستی نیازمند توجه ویژه به قابلیت تاب آوری اکوسیستم و یا توانایی برگشت پذیری آن به شرایط اولیه پس از مواجهه با یک تنش محیطی میباشد. در این مقاله سعی شده است تا با تشریح مفاهیم مرتبط با تاب آوری چارچوب مشخصی برای مدیریت تابآوری اکوسیستمهای مناطق خشک از جمله جنگلهای مناطق خشک و نیمه خشک ارایه شود. در این چارچوب، عوامل مختلفی که در تاثیر و تاثر از قابلیتهای تاب آوری در این اکوسیستمهای حساس هستند، تشریح شده و ارتباط تابآوری با مدیریت تغییرات اقلیم و خشکسالی مورد کنکاش قرار گرفته است. الگوی معرفی شده در این مقاله، از اهداف سند توقف کامل تخریب سرزمین1 اقتباس شده است. این سند به طور خاص الگوی جامعی برای استقرار مدیریت پایدار سرزمین و نیز احیاء اراضی تخریب یافته ارایه نموده و به معرفی عواملی پرداخته است که برای تعمیم نتایج حاصل از مدیریت پایدار سرزمین باید به کار گرفته شوند. در حال حاضر و با توجه به اثرات غیرقابل انکار تغییر اقلیم بر اکوسیستمهای طبیعی ازجمله جنگلهای مناطق خشک بسیار ضروری است که شاخصهای پایداری ازجمله تابآوری در فرایند ارزیابی و پایش طرحهای مدیریت جنگل مدنظر قرار گیرند

Keywords:

تاب آوری , اکوسیستم , خشک و نیمه خشک , تغییر اقلیم , بیابان زایی