تدوین مدل کم آبیاری بهینه با رویکرد حفاظت از منابع آب (مطالعه موردی منطقه راز و جرگلان)

همان گونه که در تعاریف مهندسی آبیاری آمده است، هدف از آبیاری استفاده حداکثر از واحد حجم آب در شرایط محدودیت منابع آب می باشد. برای این امر مقدار مصرف آب کاهش داده می شود و به جای آبیاری کامل، کم آبیاری به گیاه اعمال می شود. تحقیقات محلی و استفاده از مدل ها و توابع تجربی ریاضی (مصرف آب- عملکرد) میزان کاهش را به ازای سطوح مختلف کم آبیاری ارایه می دهد. به علت محدودیت منابع آب در ایران، لزوم کم آبیاری تنظیم شده و بهینه سازی آن که همانا استفاده حداکثر از واحد حجم آب است، امری ضروری می باشد و لازم است در طراحی همه پروژه ها مورد توجه قرار گیرد. در این تحقیق، گیاهان گندم، جو، پنبه، سورگرم، انگور و برنج در منطقه راز و جرگلان مورد بررسی قرار گرفته که بر اساس تحقیقات محلی و مدل های کلاسیک توابع مصرف آب- عملکرد تنظیم و تحلیل شده است و کم آبیاری مناسب، چه از نظر عملکرد و چه از نظر سودخالص بهینه سازی می شود.

Keywords:

منابع آب , کم آبیاری , توابع تجربی-ریاضی , مصرف آب , مدلهای کلاسیک