هادی سعدونی - کارشناسی ارشد مهندسی نرم افزار، شرکت توسعه صنعت نفت و گاز پرشیا، تهران، ایران

انتظار می رود تا سالهای آینده، تعداد دستگاه های سیار با قابلیت اتصال به اینترنت از تعداد انسان ها فراتر رود. دستگاه های سیار که امروزه در همه جا یافت می شوند، افراد را قادر می سازند تا در هر زمانی و تقریبا در هر مکانی بایکدیگر ارتباط برقرار کنند و به تبادل اطلاعات بپردازند. با استفاده از هزاران ردپای دیجیتالی که دستگاه های سیار از خود به جا میگذارند می توان به اطلاعات خصوصی وسیعی درباره ی مالکان آنها پی برد. برای مثال، آدرس IP می تواند برای ردیابی مکان دستگاه مورد استفاده به کار رود، شناسه های موقتی که در شبکه های سلولی به کار می روند می توانند برای تعیین تقریبی محل افراد و نیز پی بردن به اطلاعات خصوصی آنها استفاده شوند. به طور مشابه، شبکه های اجتماعی آنلاین اغلب افراد را وادار می کنند تا برخی اطلاعات خصوصی خود را در شبکه به اشتراک بگذارند که در دسترس تمام کاربران دیگر و تامین کنندگان خدمات قرار می گیرد، و عملا کاربران را بطور ناخواسته در معرض دید شرکت های تبلیغاتی و دیگر موسسات خصوصی و دولتی قرار می دهد. در هر لایه از شبکه، اطلاعاتی وجود دارند که می توانند برای رصد و ردیابی کاربران دستگاه های سیار مورد استفاده قرار گیرند؛ بنابراین لازم است که چالش های موجود در رابطه با حریم خصوصی در لایه های مختلف و مکانیزم های حظ حریم خصوصی که در این لایه ها به کار گرفته می شوند مورد بررسی قرار گیرند.

شبکه های دستگاه های سیار، حریم خصوصی، زمان بندی ملاقات، رمزگذاری، گروه های اجتماعی