اثربخشی طرحواره درمانی بر رضایت زناشویی در زنان دارای تعارضات زناشویی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی طرحواره های درمانی بر افزایش رضایت زناشویی زنان دارای تعارضات زناشویی انجام گردیده است. در این پژوهش از روش شبه آزمایشی (پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل) استفاده شده است. جامعه آماری این تحقیق، کلیه زنان دارای تعارضات زناشویی تشکیل می دهند که به کلینیک های مشاوره و خانواده درمانی سطح شهر رشت (سال 1395 ) مراجعه نمود ه اند، روش نمونه گیری در این پژوهش از نوع تصادفی بود. بدین صورت که در این پژوهش 70 نفر از زنان متاهل واجد شرایط (افرادی که نمرات آنها در مقیاس تعارض زناشویی بالا بود) پژوهش انتخاب شدند و پرسشنامه رضایت زناشویی به عنوان پیش آزمون روی انها اجرا گردید. سپس 30 نفر از کسانیکه کمترین نمره را به دست اوردهاند بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفره ازمایش وکنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش، آموزش طرحواره درمانی را در 8 جلسه دریافت کرد درحالیکهگروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکرده است. سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد تا نتایج دو گروه با هم مقایسه شود. ابزار جمع اوری اطلاعات پرسشنامه رضایت زناشویی بوده است. در پژوهش حاضر برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. که یافته ها نشان داد آموزش طرحواره های درمانی بر افزایش رضایتمندی زناشویی (سطح معناداری: 0/000، ضریب تاثیر: 0/635) زنان دارای تعارضات زناشویی موثر بوده است

Keywords:

طرحواره درمانی , زنان دارای تعارض زناشویی , رضایت زناشویی