اثربخشی اموزش شادکامی بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان دختران مقطع متوسطه اول

هدف این مطالعه اثربخشی اموزش شادکامی بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان دختران مقطع متو سطه اول بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه آماری نیز شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهرستان کاشمر در سال 96-1395 که رفتارهای خودآسیب رسان داشته اند تشکیل دادند (بر اساس آمار به دست امده از مدارس دخترانه مقطع متوسطه اول 51 نفر). جهت انتخاب نمونه پژوهش از کلیه دختران خودآسیب رسان مقطع متو سطه اول در سال ( 96-1395 طبق آمار 51 نفر)، خواسته شد تا به پرسشنامه و خوداسیب رسانی پاسخ دهند (پیش آزمون)، سپس از بین کلیه کسانی که نمرات بالایی در رفتارهای خودآسیب رسان کسب کردند، تعداد 40 دانش آموز به صورت دردسترس، انتخاب شدند. در مرحله بعد دانش اموزان به تصادف در دو گروه ازمایش و کنترل گمارده شدند (هر گروه 20 نفر). گروه ازمایش تحت 10 جلسه اموزش شادکامی قرار گرفت برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودآسیب رسانی کلونسکی و گلن (2009) استفاده شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد آموزش شادکامی بر کاهش استرس و رفتارهای خود آسیبرسان تاثیر دارد.