بررسی رابطۀ نگرش به خداوندوعزت نفس باخودشی انگاری در دانش آموزان دختردوره اول متوسطه شهرستان گلوگاه

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه نگرش به خداوندوعزت نفس باخودشی انگاری در دانش آموزان دختردوره اول متوسطه شهرستان گلوگاه انجام شد. روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه در سال تحصیلی 96 - 97 بود. حجم نمونه بر اساس جدول گرجسی و مورگان 248 نفر تعیین شد که نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد خودشی انگاری رضایی و همکاران(1392)، گمان نیک به خدای شمسایی و همکاران(1395)و عزت نفس(SEI )استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین متغیرهای نگرش به خداوندوعزت نفس باخودشی انگاری رابطه معناداری وجود دارد. نگرش فرد به خدا که سازه ای ذهنی و عاطفی است می تواند تحت تاثیر بنیادهای تفسیری فرد از خودش قرار دارد شیوه و نگرشی که یک فرد مذهبی دررابطه با خداوند دارد می تواند ادراک او را از دنیا شکل دهد و همچنین رفتارهای فرد را تحت تاثیر قرار دهد برهمین اساس این عامل می تواند با میزان خود شی انگاری افراد در ارتباط باشد. لذا پیشنهاد می شود تشکیل کلاس های آموزشی و مشاوره ای در مدارس به منظور افزایش نگرش مثبت به خدا و آگاه سازی نوجوانان از علل تفاوت های جسمانی عینی و اتخاذ راهبردهای مداخله مناسب جهت مهار مشکلات سازگاری مرتبط با خود شی انگاری می تواند تاثیر بسزایی در عزت نفس نوجوانان داشته باشد.

Keywords:

نگرش به خداوند , عزت نفس , خودشی انگاری , دانش آموزان دختر