کنکاش و مطالعه ی عکس العمل های فیزیولوژیکی بدن در ارتفاع بر کوهنوردان

ورزش کوهنوردی به دلیل صعود به ارتفاعات باعث تغییراتی در همیوستاز بدن می شود. بدین منظور برخی از شاخص های فیزیولوژیکی در ارتفاع مورد مطالعه و واکاوی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که هیپوکسی (کمبود اکسیژن در ارتفاع)، کلید اصلی اتفاقات فیزیولوژیکی در بدن می باشد. تهویه ی ریوی افزایش و در نتیجه آن پر تهویه ای ایجاد می شود که در نتیجه ی آن دی اکسیدکربن زیادی از خون خارج شده و منجر به آلکالوز تنفسی می شود. کلیه ها یون بیکربنات بیشتری ترشح می کنند، بنابراین اسید کمتری می تواند تحت عمل تامپونی قرار گیرد. ارتفاع بر انتشار ریوی اثر بدی بجا نمی گذارد، ولی انتقال اکسیژن به مقدار کمی دچار اختلال می شود، زیرا اشباع پذیری هموگلوبین در ارتفاع کاهش می یابد، حتی اگر این میزان کم باشد. شیب انتشار کاهش می یابد، بنابراین مصرف اکسیژن دچار اختلال می شود. حداکثر اکسیژن مصرفی با کاهش فشار جو کاهش می یابد. با کاهش فشار سهمی اکسیژن، Vo2max به میزان بیشتری کاهش می یابد. برون ده قلبی از طریق افزایش ضربان قلب زیاد می شود تا کاهش شیب فشار را که باعث انتقال اکسیژن می شود جبران نماید. به دلیل این که انتقال اکسیژن در ارتفاع محدود است، ظرفیت اکسیداسیون کاهش می یابد. تولید انرژی بیشتری به صورت غیر هوازی صورت می گیرد. هدف از انجام این تحقیق مطالعه ی برخی پاسخ های فیزیولوژیکی در ارتفاع، از جمله: پاسخ های تنفسی، پاسخ های قلبی – عروقی و پاسخ های متابولیکی بر کوهنوردان می باشد

Keywords:

پاسخ های فیزیولوژیک , ارتفاع , هیپوکسی , کوهنوردان