بازسازی دوره های خشک و مرطوب با استفاده از عناصر ژیوشیمیایی رسوبات دریاچه ای (مطالعه موردی: دریاچه سیمره در غرب ایران)

تغییرات محیطی و اقلیمی، سیگنال های ژیوشیمیایی را در رسوبات دریاچه ای به جای می گذارند که می تواند در تفسیر شرایط محیطی و اکولوژیکی گذشته استفاده شود (می یرز، 2003). ویژگی های ژیوشیمیایی رسوبات منبع اطلاعات مهمی هستند که جنبه های مختلفی مانند منشا حوضه، وضعیت تکتونیکی، محیطی و تکامل اکولوژیکی را در خود ثبت کرده اند. با اینحال، ردیابی عناصر ثبت شده در رسوبات ممکن است شامل اطلاعات دیرینه اقلیم جدیدی باشد که به ارایه محدودیت های مهمی در رابطه با محیط نهشته گذاری رسوبات و آب وهوا می پردازد (پاناگیوتراس و همکاران، 2012). در میان اسناد رسوبات دریاچه ای مجموع کربن آلی، نیتروژن کل، نسبت کربن کل به نیتروژن و میزان ترکیبات ایزوتوپی آنها به طور مشخصی بیان کننده تغییرات اقلیمی و محیطی می باشند (زنک و همکاران 1998). کربن آلی کل (TOC) موجود در محیط های آبی، نماینده عددی از کل مواد آلی وارد شده به آن است که می تواند شامل تولیدات همان منطقه، انتقال از رودخانه ها یا اتمسفر باشد. عوامل متعددی از قبیل سیکل چرخه آب، مجموع هیدروکربن های نفتی، اندازه ذرات رسوب و بهره وری بیولوژیکی میتوانند در غلظت و توزیع TOC موجود در رسوبات تاثیرگذار باشند. کربن آلی با منشا داخلی، عمدتا از پلانکتونهای داخلی دریاچه تولید می شود در حالی که کربن با منشا خارجی از پوشش گیاهی زمینی حوضه آبخیز تولید میشود. دو نوع اطلاعات به وسیله فاکتورهای ژیوشیمیایی با منشا مواد آلی رسوبی و انواع جانوران و گیاهان ناحیه ارایه می شوند. این اطلاعات نقش مهمی در تفسیر تغییرات محیطی در محیط دریاچه و حوضه آبریز آن دارند. ویژگیهای عناصر ژیوشیمیایی رسوبات نهشتهشده در دریاچه سیمره توالی تغییرات محیطی رخ داده در حوضه دریاچه را در خود ثبت کرده اند. بنابراین بررسی تغییرات و نوسانات عناصر ژیوشیمیایی رسوبات پادگانه های دریاچه سیمره مانند مواد آلی، نیتروژن و ... می تواند منعکس کننده شرایط مرطوب یا خشک بودن دریاچه باشد که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است.