سیدعباس رجایی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
مرتضی نصرتی هشی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران

شهرهای اولیه به عنوان مراکز تشریفاتی ظهور کردند، با مکانهایی با مراسم مذهبی و آیینی که به تسخیر نیروهای طبیعت پرداخته است (مقیمی، 15: 1391). اما در عصر حاضر که روند شهرنشینی با سرعت سرسام آوری در حال گسترش است، تقریبا همه کشورهای جهان در حال تجربه پدیده شهری شدن هستند. بر اساس آمار سازمان ملل بیش از نیمی از جمعیت جهان (54 درصد) در سال 2014 در شهرها زندگی می کردند. (گلابچیکف و بادیانا، 1394)، پیش بینی می شود تا سال 2050، جمعیت شهری به بیش از 67 درصد افزایش یابد (Hojer & Wengel, 2016). از این رو، عوامل احتمال خطر با افزایش شتابان جمعیت شهری و توسعه اقتصادی ترکیب شده است (Wang et. al, 2012:538). شهرنشینی تاثیر عمیقی بر محیط داشت (Steele et al, 2014:686) و دگرگونی عمدهای را در الگوهای کاربری اراضی به بار آورده و ماهیت محیط را تغییر داده است (Thombush, 2015: 350).