رضا منصوری - دانشجوی دکتری ژیومورفولوژی/ مدیریت محیطی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی
زهرا سربازی - دانش آموخته دکتری ژیومورفولوژی از دانشگاه شهید بهشتی

مناطق ساحلی همواره بر اثر عملکرد عوامل طبیعی و انسانی، از لحاظ فیزیکی دچار تغییر و تحولات قابل توجهی می شوند. یکی از عمده ترین عوامل طبیعی موثر بر محیط های ساحلی، بحث گرمایش کره زمین و تغییرات آب و هوایی است که امروزه، به یکی از نگرانی های بسیار مهم بشر تبدیل شده است. به طوری که طی قرن بیستم درجه حرارت کره زمین حدود 0/74 درجه سلسیون افزایش یافته و طی 50 سال اخیر نیز روند افزایش گرمای سطح کره زمین از شتاب بیشتری برخوردار بوده است (فنگ و همکاران، 2014). آخرین ارزیابی های به عمل آمده بر روی داده های ترازسنجی سطح آب اقیانوس ها طی یک سده اخیر نشان می دهند که تراز اقیانوس ها به طور متوسط 20-10 سانتیمتر بالا آمده است. همچنین، مدل تغییرات آب و هوایی نشان می دهد طی سال های 2100-1990، میانگین دمای هوای سطح کره زمین بین 6/4-1/1 درجه سلسیوس افزایش خواهد یافت (کروتنبرگ و همکاران، 2000) بر پایه مطالعات انجام شده، دانشمندان پیش بینی می کنند که سطح آب دریاها تا سال 2100، حدود یک متر بالا خواهد آمد و توزیع هندسی این مقدار افزایش در سطح آب دریاها و اقیانوس ها در تمامی مناطق ساحل کره زمین یکسان نخواهد بود (مای وسکی و همکاران، 2004). این در حالی است که رفتار هیدرولوژیکی بزرگ ترین آبگیر بسته کره زمین یعنی دریای کاسپین به گونه ای دیگر رقم خورده است.

نوسانات تراز دریا، دریای کاسپین، خلیج گرگان، تصاویر لندست