مهدی ثابت سروستانی

در این پژوهش با توجه به نقش روزافزون علوم ژئومتیکس در مطالعات زیست محیطی و نیز اهمیت توسعه پایدار در برنامه ریزی شهری، شهر شیراز به عنوان مهمترین و پرجمعیت ترین ناحیه مسکونی جنوب ایران جهت مطالعه رشد شهری در سه دهه اخیر و برآورد میزان تخریب منابع طبیعی انتخاب گردید. بدین منظور تصاویر ماهواره ای گوناگون موجود از سالهای 1355 تا 1384 شمسی به همراه آمار سرشماری جمعیت در بازه زمانی مطالعاتی مورد استفاده قرار گرفتند. سپس محدوده خدماتی شهر شیراز با استفاده از پردازش رقومی به سه کاربری عمده: مناطق ساخته شده، مناطق پوشیده از گیاه و مناطق بایر طبقه بندی شدند. با اندازه گیری مساحت کاربری های مختلف و با توجه به میزان رشد جمعیت و محاسبه سرانه فضای سبز، نتایج حاصل از این مطالعات در نهایت نشان داد که علی رقم تصور عموم، تنها در طی سالیان اخیر مساحت فضای سبز کاهش یافته است، در حقیقت میتوان عنوان کرد که میزان پوشش گیاهی هماهنگ با افزایش جمعیت و توسعه ساخت و ساز گسترش نیافته است. توصیه میشود برنامه ریزیهای آینده در جهت حفظ پوشش گیاهی موجود و جبران نقصان پوشش گیاهی پیش رود.

سنجش از دور، برنامه ریزی شهری، محیط زیست، شیراز