بررسی بافت و کان یشناسی رسوبات عهد حاضر، زیر گدازه های منطقه پلور، ناحیه دماوند

استراتوولکان دماوند از تناوب فازهای انفجاری و گدازه ای در کواترنری تشکیل شده است. پی سنگ آتش فشان دماوند را چینه ها ونهشته های مربوط به پرکامبرین تا کواترنری تشکیل می دهند. آتش فشان مزبور عمدتا بر روی نهشته های مزوزوییک (سازندهای شمشک و لار) تراورتن های حاصل از فعالیت چشمه ها و نیز رسوبات آبرفتی رودخانه ای برپاشده و مواد آتش فشانی آن (گدازه و آذرآواری) مساحتی نزدیک به 400 کیلومترمربع را می پوشانند (امامی، 1368؛ امامی و همکاران، 1372 ؛ غلامی، 1392). آتش فشان جوان دماوند در دوران چهارم زمین شناسی فعالیت خود را آغاز نموده و براثر تناوب فازهای گدازه ای و انفجاری کواترنری مخروط آتش فشانی به ارتفاع 5670 از سطح دریا به وجود آورده است (امامی،1368، Rahmani Javanmard et al., 2012). آتش فشان دماوند با ارتفاع 5671 متر از سطح دریا در البرز مرکزی بلندترین قله در آسیا است که از دیرباز به علت مورفولوژی زیبا مورد توجه محققین مختلف و کوهنوردان بوده است. از خصوصیات قابل توجه این آتش فشان می توان به خروج قابل ملاحظه گازهای فومرولی از دهانه آن اشاره نمود. هدف از این مطالعه شناخت بافت و کانی شناسی نهشته های رسوبی کواترنری در منطقه پلور که در زیر گدازه ها و مواد پیروکلاستیک رخنمون دارند است.