مجید ابراهیمی - دانشجوی دکتری ژیومورفولوژی، دانشگاه حکیم سبزواری
ابوالقاسم امیراحمدی - دانشیار گروه ژیومورفولوژی، دانشگاه حکیم سبزواری
محمدعلی زنگنه اسدی - دانشیار گروه ژیومورفولوژی، دانشگاه حکیم سبزواری
سیدرضا حسین زاده - دانشیار گروه ژیومورفولوژی، دانشگاه فردوسی مشهد

فرسایش آبکندی با توجه به تخریب شدید اراضی در مناطق خشک و نیمه خشک، یک مشکل بزرگ در مدیریت منابع طبیعی و حفاظت خاک محسوب می شود (Akgün and Türk,2011:1516; Chaplot, 2013:2). فرسایش آبکندی به عنوان یک جریان پیچیده ی ژیومورفولوژی و تغییر دهنده منظر زمین و تخریب کننده محیط زیست می باشد که ارایه ی مدل فراگیر و جهانی با توجه به جنبه های مختلف آن دشوار به نظر می رسد (رستمی زاد و همکاران، 1394: 47). برای مبارزه با فرسایش آبکندی می بایست مکانیزم رشد و گسترش ابعاد آبکندها به ویژه رشد طولی آنها شناخته شود (Vanmaercke,2016: 340). آستانه در تحقیقات مربوط به ژیومورفولوژی و اکوسیستم های طبیعی دارای اهمیت بسیاری است که توسط بسیاری از دانشمندان و نیز بسیاری از متون تخصصی در بیست ساله اخیر بحث و بررسی شده است (زارع و همکاران، 1393: 324). پاتون و شام برای اولین بار مفهوم آستانه را در ایجاد آبکند به کار بردند (پاتون و شام، 1975). در ساده ترین تعریف، آستانه عبارت از نقطه ای است که پس از آن رفتار سیستم تغییر می کند (Phillips, 2006). با توجه به اهمیت فرسایش آبکندی وچگونگی ایجاد و گسترش و کنترل آن نیاز به مطالعات بیشتر و جامع تری در این رابطه احساس می گردد.