غلامرضا میری - استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، دانشکده علوم انسانی، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، زاهدان، ایران
حبیب قاسمی - دانشجوی دکتری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، دانشکده علوم انسانی، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، زاهدان، ایران
محمد جعفرزاده قهدریجانی - دانشجوی دکتری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، دانشکده علوم انسانی، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، زاهدان، ایران

امروزه گردشگری را به عنوان یکی از مهمترین صنایع توسعه پایدار در هر جامعه ای باید دانست که از تحرک بالایی در تغییرات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، شهری و محیطی برخوردار است، تمرکز بر جنبه های مختلف صنعت گردشگری، همراه با برنامه ریزی های مدیریت محلی و ملی هر جامعه ای نقش بسیار با اهمیتی در فرایندهای بین المللی و ملی هر جامعه ای می تواند ایفاء کند. گردشگری روستایی در واقع بخشی از این صنعت توسعه مند و پایدار جهانگردی است که موضوع نسبتا جدیدی است و سابقه طرح آن در محافل علمی به کمتر از دو دهه اخیر می رسد. لذا در این راستا، هدف پژوهشی حاضر، بررسی و مقایسه کشورهای ایتالیا و مالزی از لحاظ توسعه توریسم روستایی می باشد. روش تحقیقی پژوهشی حاضر، توصیفی، و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد در کشور مالزی در دهه 80 میلادی، مساله گردشگری در کانون توجه مسیولان قرار گرفته، به طوری که در برنامه چهارم 132 میلیون رینگیت صرف برنامه های مربوط به توسعه صنعت گردشگری در این کشور بخصوص در حوزه روستایی شد. همچنین در برنامه ششم توسعه، دولت مالزی 533 میلیون رینگیت جهت تاسیس امکانات و زیر ساخت های گردشگری، افزایش تولید محصولات فرهنگی، احداث هتل و اقامتگاه، اختصاص داد. در رابطه با گردشگری روستایی در کشور ایتالیا، اخیرا با رشد و توسعه خانه های دوم شکوفایی دوباره ای را تجربه نموده است که اغلب انعکاسی از الگوهای جدید در برخی از کشورهای صنعتی مالکیت خانه های دوم به تولید و مصرف اقتصادی است.

توریسم روستایی، مالزی، ایتالیا، توسعه پایدار