ضرورت و روند برنامه ریزی آمایش سرزمین در ایران

امروزه بر ضرورت برنامه ریزی آمایش سرزمین به عنوان یکی از انوع برنامه ریزی توسعه ای که توزیع مناسب فعالیت ها و جمعیت را در بستر فضا نشان می دهد بیش از پیش آشکار شده است. روند شتابان رشد جمعیت، گسترش شهرنشینی، رشد تکنولوزیکی، توسعه ارتباطات و... دولتمردان و برنامه ریزان کشور را در مقابل انبوهی از نیازهای اساسی، خدماتی و زیربنایی قرارداد که به تبع آن سیاست ها و برنامه های توسعه ای متعددی در قالب طرح های عمرانی در کشور برای پاسخگویی به این نیازها به اجرا درامد که بازخوردهای ان به صورت توزیع نامتناسب فعالیت ها و سکونتگاه ها در پهنه سرزمین نمایان شده است. به این ترتیب چشم اندازهای توسعه کشور در خلال چند دهه اخیر تحت تاثیر این تحولات کمی و کیفی، نوسانات عمیقی را تجربه کرده است. حاصل این تحولات باعث توزیع ناموزون فعالیت ها و سکونتگاه ها در کشور شده است که تحلیل آنها در برنامه ریزی های آمایشی بسیار حایز اهمیت است. البته در تحلیل ساختار فضایی کشور نمی توان فقط سیاست ها و برنامه های گذشته را مقصر قلمداد کرد، زیرا بخشی از این نبود تعادل های فضایی ناشی از شرایط طبیعی حاکم بر کشور (شرایط اقلیمی و توپوگرافیک کشور) نیز هست. در ایران عواملی همچون ضعف در زیربناها، ضعف در ساختارها، وابستگی اقتصاد و معیشت مردم به بخش های سنتی و تحول نیافتن سریع آنها، برخوردارنبودن از سطح مناسب درآمد و .... موجب عقب ماندگی توسعه ای در مناطق مختلف شده است و این مهم خود ضرورت وجود برنامه ریزی آمایشی برای رسیدن به توسعه متوازن و پایدار را می رساند.

Keywords:

سند چشم انداز توسعه , توسعه متوازن و پایدار , آمایش سرزمین , عدم تعادل ها