محمدرضا میرسعیدی - دانشجوی دکتری شهرسازی،دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد،نجف آباد،ایران

تعامل و آشنایی انسان با فضا ابزاری است که با کمک آن ناظران شکل کلی و تصویر ذهنی واضح و روشنی از بنا درک می کنند و قادر به جداکردن ویژگی های ملموس بنا می شوند، درک می کنند که چه چیز به طور خاص باعث می شود که یک مجموعه برای انسان شاد، سرزنده و جذاب جلوه کند. امروزه، به علت فقدان روشی برای طراحی فضاهایی با قابلیت تعامل بالا با انسان، اصول طراحی به معمار و شهرساز بستگی دارد. بدین ترتیب آنچه امروزه ساخته می شود، به شدت تحت تاثیر مد، سلیقه های تحمیلی و میل اشخاص به جلب توجه از طریق حالات بدیع و گاهی تکان دهنده است. بین تصوری که طراحان از فضا دارند با ویژگی فضایی که کاربران برای تعامل و آشنایی و شناسایی بیشتر به آن احتیاج دارند، گسستی بنیادین وجود دارد. این تحقیق بر آن است که با دست یابی به مشترکات معنایی(از طریق رویا، نماد و اسطوره) که از سرچشمه های مشترکات انسانی(کهن الگوها) هستند و به کارگیری آنها در معماری و شهرسازی حسی مشترک و آشنا را میان ناظران خلق کند و سطح تعامل آن ها را با فضا افزایش دهد.

کهن الگو،شهرسازی،اسلامی