سیدمهدی موسی کاظمی - دانشیار دانشگاه پیام نور، تهران
نفیسه مرصوصی - دانشیار دانشگاه پیام نور ،تهران
زینب فراجی چنذاب - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه پیام نور، تهران

توسعه شهری زمانی می تواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهایی مشخص برای تامین مطلوب نیازهای خدماتی ساکنان ارایه نماید، که به علت نگرش بخشی، ضعف ساختاری مدیریت شهری و فقدان مشارکت مردمی، سازمانهای خدمات رسان شهری نتوانستند به صورت کار به توزیع فضایی عادلانه خدمات بپردازند. یکی از خدمات فراهم سازی پارک ها و فضاهای سبز باشد. هدف پژوهش حاضر، مروری بر مبانی نظری در خصوص ضرورت فضای سبز در شهر می باشد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی توسعه ای و از نظر شیوه انجام، توصیفی تحلیلی بوده و بر اساس مطالعه کتابخانه ای و اسنادی انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد، فضای سبز به عنوان عنصر روح بخش شهر، در میزان سلامت و زیبایی شهر اهمیت ویژهای دارد که بخشی از سیمای شهر را تشکیل می دهد. اهمیت فضاهای سبز شهری تا بدان حد است که امروزه وجود این کاربری به عنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع و جزء پنج کاربری مهم شهری به حساب میآید؛ بنابراین در شهرسازی نوین، برنامه ریزی فضاهای سبز شهری به صورت فعالیتی تخصصی درآمده است که برنامه ریزی و طراحی انواع فضاهای سبز با اهداف و عملکردهای مختلف را دربرمی گیرد و انتظارهای شهروندان را برآورده می سازد که کم توجهی به آنها به کاهش کارایی فضاهای مذکور و افت کیفیت محیط های شهری منجر می شود.

فضای سبز، زیست محیطی، کالبد شهری