فوزیه جوانمردی - دانشجوی دکتری تاریخ، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
مریم غفوریان - دکتری زبان و ادبیات فارسی

از دیرباز به همراه روابط سیاسی، ادبی، تاریخی و علمی در متون ایران و هند وجودداشته است. این دو در طول دورههای گوناگون بر یکدیگر اثر متقابل گذاشته اند. گستردگی این مناسبات در دورهی پادشاهان مسلمان هند و گورکانی بر دامنه ی روابط سیاسی و مناسبات فرهنگی و متون ادبی افزود. در پژوهش حاضر روابطی را که مربوط به دوره ی اکبرشاه گورکانی و سلاطین صفویه است مورد بررسی قرار میگیرد. ارتباط بین ایران و هند و اشاره به اقدامات فرهنگی و ادبی دو جانبه ی رهبران این دو کشور در طول تاریخ اعم از آثار ترجمه شده و ... و نیز بررسی نقش دانشمندان، مورخین و ادیبانی که علاقه مند به ارتباط عمیق فرهنگی و ادبی بین یکدیگر بوده اند، در امهات متون تاریخی، داستان، حماسی و اسطورهای، عرفانی و غیره خودنمایی میکند. روشی که در این پژوهش به کار رفته، توصیفی- تحلیلی با روش تاریخی و رویکردی کیفی و مبتنی بر گردآوری و تدوین اطلاعات از منابع کتابخانه ای است. در دوره ی صفوی، با مهاجرت گسترده ی هنرمندان و شعرای ایرانی به سرزمین هند رو به رو هستیم. حمایت دربار گورکانی از هنرمندان و شعرای ایرانی، مهاجرت بیشتر این جماعت را برانگیخت و در پی آن، مکاتب نوین هنری، ادبی در هند به وجود آمد. اکبرشاه نیز همواره از حمایت و ترغیب نویسندگان و آثارشان غافل نبود.

ایران، هند، متون، ادبیات و تاریخ، صفویه