محمد وریاخورده بینان - دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تهران، ایران
مسعود پلاسی - استادیاردانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تهران، ایران
حسین داورزنی

مجموعه زیرسازی خطوط راه آهن معمولا مشتمل بر لایه های بستر و زیربالاست به عنوان آخرین لایه تکیه‌گاهی در سازه خطوط راه آهن، به لحاظ سازه‌ای باید قادر به تأمین سطحی پایدار برای تحمل بارهای انتقال یافته از لایه‌ بالاست باشد. متاسفانه در مطالعات میدانی صورت گرفته در خطوط ریلی ایران عدم استفاده از لایه زیر بالاست مشاهده می گردد. در این پروژه با توجه با شرایط عمومی و مشخصات هندسی اجزا تشکیل دهنده خطوط ریلی ایران ضمن مدلسازی منطبق با شرایط میدانی به بررسی عمق موثر بستر در مدلسازی و تحلیل اهمیت ضخامت لایه زیربالاست پرداخته می شود. بررسی ها نشان می دهد که در آیین نامه ها ی مختلف راه آهن ضخامت لایه زیر بالاست تنها با بازه عددی مشخص گردیده است، در این مقاله با تحلیل اهمیت لایه زیر بالاست بعنوان تابعی از افزایش سرعت و بار محوری تلاش گردیده است مدلی کاربردی با توجه به نوع خطوط ریلی موجود ارائه گردد و اهمیت مشخصات مصالح زیربالاستی بررسی گردد.

بستر راه آهن، زیر بالاست، بار محوری، سرعت عبوری