محمدرضا کریمی راد - دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران
ولی الله پادهبان - دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
نعیمه سیدفاطمی - دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
فاطمه نوغانی - مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

مقدمه:تاب آوری ظرفیت بازگشتن از دشواری پایدار و ادامه دار و توانایی در ترمیم خویشتن است. که علیرغم قرار گرفتن درمعرض تنش های شدید،منجر به موفقیت انسان در برابر حوادث و اتفاقات می شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاب آوریمراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به اختلالات روانی انجام شد.روش کار: پژوهش حاضر، از نوع توصیفی -تحلیلی است. در این مطالعه حجم نمونه 220 نفر محاسبه گردید. ابزار گرد آوریاطلاعات در این پژوهش فرم مشخصات فردی و پرسشنامه استاندارد تاب آوری کانر و دیویدسون بود. اطلاعات بدست آمده بااستفاده از نرم افزار SPSS16 آزمون آماری همبستگی اسپیرمن، آزمون t و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها:در این مطالعه . میانگین تاب آوری مراقبین مبتلا به اختلالات روانی 69/93 با انحراف معیار 16/38 بوده است. همچنین مطابق یافته ها در مجموع 86/8درصد مراقبین بیماران تاب آوری بالای 51 را داشتند. بین تاب آوری مراقبین با مشخصات دموگرافیک (سن، جنس، وضعیت اقتصادی- اجتماعی و تحصیلات) ارتباط آماری معناداری وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری: یافته های این مطالعه به پرستاران و سایر ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک می کند که از مدل تاب آوری و یا مدل های مشابه برای ارتقاء سطح سلامت، افزایش ظرفیت بازگشتن از دشواری پایدار و ادامه دار و توانایی در ترمیم خویشتن، افزایش عملکرد اجتماعی، اقتصادی و رفاهی و ارتقاء سطح تحمل مراقبین وبرای مراقبت و آموزش با خانواده های بیماران مبتلا به اختلالات روانی استفاده کنند.

تاب آوری، خانواده، مراقبین، اختلالات روانی