تحلیل اثرات خودیاری محلات بر کاهش جمعیت گریزی بافت تاریخی با رویکرد بازآفرینی عادلانه

امروزه بافت تاریخی دارای مشکلات متعدد نارسایی تاسیسات و خدمات شهری ، فقر خدماتی ، فقدان حس تعلق سکنه و بنیان پایدار اشتغال ، مشاغل غیررسمی ، سهم بیکاری بالا ، تسلط اقشار فرودست اقتصادی – اجتماعی است . نادیده گرفتن این مسایل سبب حاکمیت فقر اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و خدماتی بر این منطقه شده ، عموم سکنه به علت ضعف خدمات ، علاقه به ماندگاری در آن ندارند . رویکرد توسعه عادلانه در بازآفرینی بافت تاریخی کمک می کند تا از طریق خودیاری محلات ، کوچ درون شهری از این بافت ها کاهش یافته ، مطلوبیت و زیست پذیری آنها افزایش یابد . متروک شدن بافت تاریخی به علت ضعف خدمات سبب فرسایش تدریجی و نهایتا اضمحلال کامل بافت تاریخی می گردد . این پژوهش از این نظر مهم می نماید که با راهکار ایجاد خودیاری محلات روند جمعیت گریزی بافت تاریخی را کند یا متوقف میسازد ، عدم بررسی این مقوله سبب پیشرفت پدیده شتابانکوچ از بافتهای تاریخی می شود . باور بنیادین نوشتار حاضر بر این است که خود یاری محلات بافت تاریخی مانع جمعیت گریزی و روند شتابان کوچ از بافت تاریخی می گردد و سبب باز آفرینی عادلانه میشود . حوزه بافت های تاریخی با رویکرد باز آفرینی عادلانه تاکنون برای یافتن اثرات خودیاری محلات برجمعیت گریزی به کارنرفته و این پژوهش برای نخستین بارروش علی را برای این منظور به کاربسته است هدف درک رابطه خودیاری محلات و جمعیت گریزی و ترک بافت تاریخی است روش داده اندوزی مطالعات کتابخانه ای و روش تحقیق کاربردی و از نوع تحقیق همبستگی است و در دسته بندی تحقیقات على می گنجد . نتیجه ی این جستار اثرپذیری جمعیت گریزی بافت تاریخی از خود یاری محلات را نشان میدهد .

Keywords:

خودیاری محلات , جمعیت گریزی , بافت تاریخی , باز آفرینی عادلانه , توسعه عادلانه