امکان جایگزینی فضاهای نیمه باز در معماری امروز به جای فضاهای باز گذشته با حفظ حکمت مستترشان در گذشته

بخش اعظمی از نیازهای جسمی وروحی انسان ها در فضاهای معماری پاسخ داده می شود، که در این میان نقش فضاهای باز ونیمه باز به خصوص در نیازهای روحی و معنوی انسان پررنگ و اساسی است، چرا که باعث ارتباط انسان با طبیعت و ما بعدالطبیعه می شود واین موضوع خود از مستلزمات برطرف سازی نیازهای معرفتی انسان هامی شود . در معماری سنتی ایران توجه به این موضوع بسیار قابل توجه بوده است، اما به دلایلی هم چون: نگرش کمی به مقوله ساختمان، رویکرد سودگرایانه نسبت به زمین، عدم توجه به معنا وکیفیت فضایی، غفلت از تاثیر گذاری محیط بر روان آدمی و... این مسیله مهم در معماری امروز مورد کم لطفی وبی توجهی قرار گرفته است. بروز این تغییرات وکاهش نقش این فضاها بر جنبه های زیباشناسانه معماری ، سلامت روح وجسم و دریافت های معنوی ساکنان تاثیر گذاشته است. مقاله حاضر در تلاش است که با توجه به اهمیت موضوع ذکر شده جایگاه فضاهای نیمه باز را در معماری امروز با تاکید بر عناصر مرتبط آن هم چون شفافیت ونور دوباره احیا کند.روش پژوهش در این مقاله کیفی و توصیفی می باشد .نتایج حاصل نشان می دهد فضا های نیمه بازبا داشتن ویژگی های منحصر به فرد خودمی توانند در پاسخگویی به نیاز انسان ها از فضا در معماری مدرن نقش به سزایی ایفا نمایند ،این امر مستلزم کاربرد صحیح و مدبرانه این فضاها در معماری است.

Keywords:

فضای نیمه باز , معماری سنتی , شفافیت , نور , معماری معاصر