مهناز فیض بخش - کارشناسی ارشد طراحی شهری، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
پگاه برزگر - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب
آیسا بهاری مهربانی - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب

در دوران اخیر با تثبیت اهمیت نقش کالبدی و اجتماعی فضاهای عمومی شهری، تاکید بسیار بر رویکردهای پایداری، ایجاد امنیت و انسان مداری ا ست که در این میان پایداری اجتماعی به عنوان مهمترین جز ف ضای شهری نقش عمده ای در ر ضایتمندی شهروندی و مطلوبیت زندگی در قالب تو سعه پایدار انسانی به شمار میآید. دراین مقاله سعی بر این ا ست که میزان تاثیر گذاری کاربری ارا ضی و پیاده راه به عنوان دو متغیر مستقل در به جود آمدن پایداری در فضای شهری به عنوان متغیر وابسته بررسی گردد. در این پژوهش محله سرآسیاب در منطقه 14 تهران به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است که همانند بسیاری از منطقه های قدیمی ایران دارای یک بافت مرکزی کهن و بافت پیرامونی است، محله هایی در این منطقه وجود داردکه به سبب بافت قدیمی وکهن دچار بازسازی و دگرگونی شده اند. چنین بازسازیهایی سبب از بین رفتن و یا کم رنگ شدن ارزشهای اجتماعی شده است که از این جمله میتوان به محله سر آسیاب اشاره کرد.در این مقاله در ابتدا با استفاده از مرتبط ترین اسناد و منابع، مبانی نظری تکمیل شده و نظرات صاحب نظران شهرسازی پیرامون توسعه پایدار و پیاده راه و کاربری اراضی اورده شده است و از آنجا که این تحقیق ازحیث هدف کاربردی و از حیث روش توصیفی- تحلیلی به شمار می آید، با استفاده از تکنیک تحلیلی سوات، اصول های بدست آمده از چارچوب نظری در محدوده مورد مطالعه بررسی شده است و در نهایت با توجه به نتایج بدست آمده، راهبردهای مربوطه ارایه شده است.

پایداری اجتماعی، پیاده راه، کاربری اراضی، فضاهای شهری