علیرضا حق شناس - کارشناسی ارشد فلسفه تعلیم و تربیت مدیر دبستان شهید اشرفی اصفهانی

انسان، چون موجودی اجتماعی است و در ارتباط با محیط های اجتماعی مختلف می باشد، از هر محیطیچیزی می آموزد تا در مجموع از فرد بدون هویت، تبدیل به شخص اجتماعی و دارای هویت اجتماعی گرددو طبیعی است که این فرد شهزوندی مثمر برای جامعه خویش می شود. در گذر از شخص فردی بدونهویت به شخص اجتماعی، فعالیت جامعه پذیری نسبت به وی اعمال می شود. امر جامعه پذیری توسطمنابع مختلف بر روی انسان عملی شده، و هر یک بخشی از شخصیت فرهنگی و اجتماعی شخص اجتماعیشده را می سازند. در این بین، خانواده در اکثر جوامع از جمله ایران بیشترین نقش را ایفا کرده، که ایننقش در رفتارها و نوع فرزند پروری آنها متبلور می شود. در مواقعی که خانواده بتواند با روابط آموزشیصحیح، فرزند را به سمت خود جذب کند، تاثیر نیروهای دیگر حتی در صورتی که مخالف با فرهنگ رایجخانواده باشند، به حداقل خواهد رسید، و در صورت موافقت نیز تشدید خواهد شد. در صورتیکه خانواده باروابط ناصحیح خود نقش دافعه را نسبت به فرزند داشته باشد، طبیعتا، منابع دیگر که رابطه ای بهتر وآموزشی تر از خانواده ایجاد کنند، می توانند بر روی چگونگی شخصیت روانی، اجتماعی و فرهنگی فرزنداناثر بسزایی داشته باشند. از منظری دیگر، در صورتیکه رابطه خانواده، رابطه ای براساس دمکراسی و آزادیباشد، اولا، فرزند بیشتر به سمت خانواده تمایل نشان خواهد داد، ثانیا، جنبه اجتماعی شدن او بیشتر تقویتشده و وی نقش فعالتری را در جامعه ایفا می کند. در غیر اینصورت غالبا دیده شده که فرد منزوی بوده و با محیط اطراف خود منفعلانه برخورد خواهد کرد بنابراین رابطه والدین با فرزندان یا شیوه های فرزند پروری، در گذر از اعمالی است که اهداف گوناگونی را در بر دارد. تربیت اخلاقی و روانی، شناسایی، رشد و پیشرفتاستعدادهای فرزندان، آموزش مهارت ها، آشنا کردن با قوانین و هنجارهای جامعه از دید والدین، از جملهاین اهداف می باشند.

خلاقیت، سبک فرزندپروری، اجتماع، نظام آموزشی