بررسی اصول و شاخصه های فرهنگی در جهت تحقق معماری پایدار سازه های شهری

مفهوم پایداری، تامین نیازهای امروز را بدون به مخاطره انداختن نیاز آیندگان، موردتوجه قرار می دهد. معماری پایدار مشتمل برچهار بعد زیست محیطی، اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی است.در این میان بعد فرهنگی در معماری پایدار،بعدی متاخر و درعین حال مهم است.این مقاله برآن است تا بعد فرهنگی پایداری را به عنوان رکنی مهم از پایداری معرفی کند.و ضمن بررسی اهمیت و ضرورت های توجه به این بعد به تبیین شاخصه های برنامه ریزی یر مبنای رویکرد پایداری فرهنگی بپردازد. گاهی پایداری هر سه سامانه اقتصادی، فرهنگی- اجتماعی و محیطی، خط بنیان سهگانه نامیده میشود که توسط آن دوام و موفقیت توسعه و طراحی، ارزیابی میگردد. به صورت تحت الفظی، معماری پایدار بر روی پایداری معماری، به عنوان یک رشته علمی و هم به عنوان محصول یک رشته علمی، توجه میکند. در مواردی که تاکید آن روی محورهایی چون آینده باشد، بر بهترین روش طراحی و برنامه ریزی قلمرو عمومی متمرکز شده است، در این راستا مواردی چون، استدلال های کلیدی، مفاهیم شهرسازی-معماری و پایداری جالب و در خور توجه هستند که شدیدا به هم گره خوردهاند. روش های اکولوژیکی و پایداری فرهنگی نمیتوانند جداگانه و مجزا متعهد شوند. مسیولیت ضمانت محیطی، به معنی حساسیت فرهنگی، پایداری فرهنگی میباشد که میبایست شامل آگاهی های اکولوژیکی باشد. برای شهرهای بدون ترکیب سازگار این دو، هیچ آینده ماندنی و قابل دوامی نخواهد بود. مقاله حاضر با هدف تدوین شاخص های سیاست گذاری فرهنگی در قلمرو عمومی، برآن است تا براساس چارچوب های موجود در زمینه سیاست گذاری و توسعه ی فرهنگی، اصول و شاخص های سیاست گذاری فرهنگی را به منظور تحقق پایداری فرهنگی تبیین نماید. ودر این راستا معرفی وترسیم چهره معماری ایرانی- اسلامی واحیای فرهنگ معماری اصیل ایرانی بادیدگاه امروزی که امروزه بعنوان حلقه مفقوده در نظام شهرسازی کشور جایگاه ویژه آن محسوس بوده و عواقب عدم توجه به آن، پیامدهای ناگواری ازجمله مصرف بیش از حد انرژی، آلودگی های محیطی اعم از صوتی،زیست محیطی، از بین رفتن حریم خصوصی، ترافیک،کمترشدن فضاهای سبز به دلیل رشد بی رویه آپارتمان نشینی می باشد

Keywords:

فرهنگ , پایداری فرهنگی , معماری پایدار , فضای معماری