جایگاه دعا وذکر در جهان شناسی سینوی

در جهان شناسی سینوی کل هستی براساس نظام متقن و منسجم علی و معلولی شکل گرفته و در آن هر موجودی جایگاه مشخص و معینی دارد. عالم طبیعت به عنوان پایین ترین مرتبه هستی تحت تدبیر نفوس سماوی و نفوس سماوی نیز خود تحت احاطه و تدبیر عقول مجرد و در نهایت منتسب به واجب الوجود هستند. در چنین نظامی دعا و ذکر وسیله ای برای اتصال و ارتباط نفوس انسانی با عوامل بالا (نفوس سماوی و عقول مجرد) به منظور جلب منافع و دفع مضرات است. نفوس انسانی از طریق تعالی نفسانی و تکامل قوای عقل نظری و عملی قدرت اتصال و اتحاد با عقول مجرد را یافته و بدین ترتیب قدرت تاثیر در نفوس سماوی موجب پیدایش پدیده های خوشایند و از بین رفتن حوادث نامطلوب در جهان مادی می شوند. چگونگی هماهنگی و انطباق دعا وذکر با اصول و قواعد عقلی حاکم بر نظام علی و معلولی جهان مسیله ای است که در این مقاله مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد.

Keywords:

دعا , ذکر , نماز , نفوس سماوی , نفوس انسانی , عقول مجرد , ابن سینا