لیلاسادات اسدی - دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی؛ مدرس و مدیر گروه حقوق خانواده در مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه امام صادق (ع) و معاون قضایی دادستان تهران

ارتباط با والدین و خویشاوندان، شامل بودن و ملاقات با آنان، یکی از بسترهایلازم برای رشد کودک از جهات مختلف است. بودن با اقارب در اسناد بین المللیمرتبط با کودک به عنوان یک حق مطرح گردیده است و قوانین ایران نیز در مسالهحضانت و ملاقات تا حدی به این مهم توجه نموده است، اما وجود ابهام ها و گاهخ لاهای قانونی، موجب گردیده رویه قضایی در این خصوص با تشتت مواجه شود.مقاله حاضر به پاسخ این سوال ها می پردازد که قوانین و مقررات ایران تا چه حد بهحفظ ارتباط کودک با بستگان خود توجه کرده است و میزان موفقیت رویه قضاییدر رفع ابهام ها و خلا ءهای قانون چگونه بوده است در ادامه نیز با ارایه راهکارهاثابت می کند که اصلاح قوانین مربوط به ارتباط کودک با اقارب ضروری است. ازمحورهای نیازمند تحول تکلیف تلقی کردن ارتباط با کودک برای والدین، گسترده نمودن ارتباط ها به اقاربی غیر از والدین، افزایش سن ارتباط های مورد حمایت قانون گذار و توجه به تمایل طفل به ملاقات با دیگری است.

کودک، والدین، اقارب، حضانت، ملاقات، کیفر