تاثیر تنش خشکی بر تنظیم اسمزی، تغییرپذیری پرولین و قندهای محلول ریشه و برگ و رابطه آن با تحمل به خشکی در دوازده ژنوتیپ نخودCicer arietinum L

خشکی از جمله تنشهای مهم محیطی است که بر رشد و نمو گیاهان اثر میگذارد. این آزمایش به منظور ارزیابی تاثیر تنش خشکی بر دوازده ژنوتیپ نخود در شرایط آبکشت (هیدروپونیک) با استفاده از پلیاتیلن گلیکول 6000 و ایجاد تیمارهای تنش 3 -و 6 -بار و شاهد (بدون تنش) انجام شد. دو هفته پس از اعمال تیمار تنش روی ژنوتیپها، متغیرها ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که با اعمال تنش خشکی، درصد رطوبت برگ کاسته شد اما در ریشهها تغییر معنیداری از این نظر مشاهده نشد. در برابر میزان پتانسیل اسمزی، میزان اسمولیتها و پرولین در پاسخ به تنش خشکی در برگ و ریشه افزایش یافت. شاخص تحمل به خشکی (DRI (بر پایه عملکرد زیست توده، در ژنوتیپها همبستگی مثبت و معنیداری با میزان اسمولیتهای ریشه در تیمار تنش 3 -بار داشت. با وجود معنیدار نبودن تغییر میزان قند محلول برگ در تیمارها، در ریشه میزان این ترکیبها در تیمارهای تنش نسبت به شاهد کاسته شد. بهرغم وجود همبستگی بین شاخص تحمل به خشکی با برخی از صفات اندازه گیری شده به نظر میرسد که تنظیم اسمزی، درصد رطوبت، پرولین و قندهای محلول هیچکدام به تنهایی نمیتوانند شاخص مناسبی برای ارزیابی تحمل به خشکی در ژنوتیپهای نخود در شرایط یکسان با این آزمایش باشند.

Keywords:

آبکشت , اسمولیت , پتانسیل اسمزی , نخود