بررسی میزان آگاهی پرستاران از انسولین درمانی قبل و بعد از آموزش سال 1389

مقدمه و هدف: دیابت شایع ترین بیماری غیرواگیر در کشور است که در حال حاضر 3 تا 5 درصد یعنی معادل 2 تا 5/3 میلیون نفر از جمعیت کل کشور را مبتلا کرده است. طبق اعلام سازمانهای ذیربط جهانی در هر 10 ثانیه، دو نفر به دیابت مبتلا میشوند و یک نفر نیز از این بیماری فوت میکند. این بیماری با توجه به عوارض مزمنی که ایجاد میکند بار مالی زیادی برای سیستم بهداشت و درمان دارد. پرستاران نقش مهمی در انجام دستورات دارویی دارند و عدم آگاهی آنان از روشهای انسولین درمانی موجب صدمه به بیمار خواهد شد. لذا این مطالعه با هدف بررسی میزان آگاهی پرستاران از انسولین درمانی انجام میشود.مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی بود که در آن جامعه مورد مطالعه بصورت مبتنی بر هدف انتخاب و با مراجعه به بیمارستان امیرالمومنین علی(ع) و بیمارستان امام خمینی (ره) داده ها جمع آوری گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه شامل بخش اول خصوصیات فردی بخش دوم پرسشنامه در باره انسولین درمانی بود و یک پمفلت آموزشی در اختیار آنان قرار گرفت و 2 ماه بعد مجدد پرسشنامه به آنان داده شد. سپس اطلاعات جمع آوری شد ودر نهایت آنالیز داده-ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش (%47) در سنین 26- 30 سال بودند. %66 واحدهای مورد پژوهش زن بودند. نتایج حاکی از آن بود که نمره آگاهی افراد مورد بررسی بعد از آموزش بطور معنی داری بیشتر از قبل می باشد .(P=0/0001)بحث و نتیجه گیری: پرستار به عنوان یکی از ارکان کادر درمانی، بیشترین مراقبت و تماس را با بیمار داشته و مسیول مستقیم تزریق انسولین می باشد. لذا باید این دارو را کاملا شناخته و از نحوه نگهداری، تزریق و دیگر نکات لازم آگاهی داشته باشد. لذا گذراندن دوره آموزش در بدو شروع به کار به خصوص در بخشهایی که بیماران دیابتی بستری میباشند، احساس میشود.