مریم رحیمی غریبوند - کارشناس ارشد، دانشکده پرستاری و مامایی، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
شایسته صالحی - دانشیار، عضو هییت علمی، دانشکده پرستاری و مامایی، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
محمود نصراصفهانی - کارشناس پرستاری، بیمارستان آموزشی درمانی الزهراء، دفتر آموزش سلامت

مقدمه و هدف: مراقبت پیگیر عبارت است از فرآیندی منظم و مستمر برای برقراری ارتباط موثر، متعامل و پیگیر بین مددجو بهعنوان عامل مراقبت پیگیر و ارایهدهنده خدمات بهداشتی مراقبتی (پرستار) برای شناخت نیازها، مشکلات و حساس سازی مددجویان، برای قبول و انجام رفتارهای مداوم بهداشتی و کمک به حفظ بهبودی و ارتقاء سلامتی آنها است. این مطالعه با هدف تعیین مقایسه درک بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و خانواده آنها از مراقبتهای پیگیر در بیماران مراجعهکننده به بیمارستانهای علوم پزشکی شهر اصفهان انجام شده است.مواد و روشها: این تحقیق مطالعه ای توصیفی تحلیلی است، واحدهای مورد پژوهش شامل 140 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و 140 نفر از اعضای خانواده آنها بودند که در بیمارستانهای علوم پزشکی اصفهان (الزهرا، امین، خورشید، عیسی بن مریم) در سال 1393 بستری و در طول این مدت و بعد از ترخیص مراقبتهای پیگیر را دریافت کرده بودند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود که بعد از انجام روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه وتحلیل اطلاعات با استفاده از نرمافزار spss و از آمارهای توصیفی و استنباطی (آزمون Friedman و همبستگی) انجام شد. یافتهها: یافتههای این مطالعه نشان داد که در عضو خانواده میانگین درک از آشناسازی (54/32)±14/74، و حساس سازی (17/57 )±8/61 بالاتر از بیمار است؛ اما در بیماران میانگین درک از کنترل (104/62)±23/39 و ارزشیابی (33/49)±7/03 بالاتر از عضو خانواده است.بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافتههای این پژوهش درگیر کردن بیمار و خانواده در خصوص اجرای رویکرد مراقبت مداوم و شناسایی عوارض کوتاه مدت و طولانیمدت بیماری می تواند باعث درک بیشتر بیمار و خانواده از بیماری و اجرای صحیح برنامه مراقبتی از جانب آنان شود. لذا پرستاران باید در مرحله حساس سازی، برنامههای آموزشی مشترک مختص بیمار و عضو خانواده را اجرا کنند.

مراقبت پیگیر، دیابت نوع دو، درک از مراقبت