ناصر شیرکوند - کارشناس ارشد علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان، پردیس زینبیه پیشوا، تهران، ایران.
سالمه غلامی حیدری - کارشناس ارشد علوم تربیتی، دانشگاه مازندران، گروه علوم تربیتی، مازندران، ایران.
زهرا عرب سالاری - کارشناس مشاوره، دانشگاه فرهنگیان، پردیس آیت الله طالقانی، قم، ایران.
جمال عاشوری - دکتری روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، گروه روانشناسی، اصفهان، ایران.

مقدمه و هدف: دیابت نوع دو یکی از شایع ترین بیماریهای مزمن است که می تواند باعث کاهش شادکامی و امید شود . بنابراین برای افزایش شادکامی و امید این بیماران می توان از روش آموزش مهارتهای زندگی استفاده کرد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارتهای زندگی بر شادکامی و امید بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر پاکدشت انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش همه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی شهر پاکدشت در سال 1394 بودند . از میان آنان 40 بیمار با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه (هر گروه 20 نفر) شامل گروههای آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش 10 جلسه (هر جلسه 70 دقیقه) مهارتهای زندگی را آموزش دید و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. گروهها پرسشنامه شادکامی آکسفورد (AHQ ) و پرسشنامه امید (HQ) را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 به روش کوواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: یافتهها نشان داد بین گروه آموزش مهارتهای زندگی و گروه کنترل در متغیرهای شادکامی و امید تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش مهارتهای زندگی باعث افزایش معنادار شادکامی و امید بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد .(P≤0/0005)بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه پیشنهاد میشود درمانگران، مشاوران و روانشناسان بالینی از روش آموزش مهارتهای زندگی برای افزایش شادکامی و امید بیماران مبتلا به دیابت نوع دو استفاده کنند.

آموزش، مهارتهای زندگی، شادکامی، امید، دیابت نوع دو