فاطمه ابراهیم پور - کارشناس ارشد پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران
نرگس صادقی - دکتری تخصصی پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
فرشته قلجایی - استادیار گروه کودکان دانشکده پرستاری و مامایی مرکز تحقیقات سلامت بارداری دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان ، ایران.
مهین نادری فر - دانشجوی دکتری پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، هییت علمی دانشگاه علوم پزشکی زابل، دانشکده پرستاری و مامایی، زابل،ایران

مقدمه و هدف: انسولین درمانی روشی تهاجمی و اضطراب آور است که نیازمند تکرار روزانه بوده و پیروی از آن مشکل و گاه به یک چالش و منبع استرس برای کودکان و خانوادههای آنها تبدیل میشود. این مطالعه با هدف تعیین سطح اضطراب ناشی از تزریق انسولین در کودکان مبتلا به دیابت نوع یک انجام گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی در مرکز غدد و متابولیسم اصفهان، با استفاده از ابزار OSBD-R، به مدت سه روز سطح اضطراب ناشی از تزریقات انسولین 30 کودک 3 تا 12 سال مبتلا به دیابت نوع یک مورد مشاهده و تحلیل قرار گرفت.یافتهها: یافته ها نشان می دهد %50 کودکان مبتلا به دیابت نسبت به تزریقات انسولین در سطح اضطراب خفیف، %30 متوسط و %20 شدید قرار داشتند. مقاومت کلامی و گریه شایع ترین دیسترس رفتاری کودکان مبتلا به دیابت در زمان تزریقات انسولین بوده است. ارتباط آماری معنی داری بین سن، طول مدت ابتلا به دیابت و تعداد دفعات تزریقات روزانه با میزان اضطراب ناشی از تزریقات انسولین بدست آمده است.بحث و نتیجه گیری: اضطراب از تزریق انسولین یکی از چالشهای پیش روی کودکان کم سن مبتلا به دیابت و والدین آنها به ویژه در اوایل تشخیص بیماریبوده که ممکن است سلامت جسمی و روانی کودکان را تحت الشعاع قرار دهد. بنابراین لزوم انجام مطالعات و مداخلات مناسب به منظور کاهش اضطراب کودکان و کمک به تطابق موثر آنان با انسولین درمانی توصیه می شود.

دیابت نوع یک، دیسترس رفتاری، اضطراب