اثر بخشی مداخله رفتار درمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر کاهش علایم ناگویی هیجانی، استرس و علایم دیابت در مبتلایان به دیابت نوع دو

مقدمه و هدف: استرس به عنوان عامل خطر مهم شدت نشانه های دیابت را در بیماران تشدید می کند. علاوه براین، ناگویی هیجانی دارای پتانسیلی برای افزایش نشانه های دیابت می باشد. از این رو هدف پژوهش حاضر تاثیر رفتار درمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر علایم ناگویی هیجانی، استرس و علایم دیابت در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو را بررسی میکند.مواد و روشها: این پژوهش یک تحقیق آزمایشی به روش پیش آزمون و پس آزمون بود.30 آزمودنی از کلینیک غدد بیمارستان امامخمینی شهر تهران انتخاب شدند و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گروه کنترل جایگزین شدند. رفتار درمانی دیالکتیکی در 8 جلسه (نود دقیقه، یک بار در هفته) اجرا شد و پس از آن پس آزمون اجرا گردید. ابزار پژوهش مقیاس پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو (باگبی،(1986، فشار روانی مارکهام (مارکهام، (1992 و آزمایش قند خون بود. برای تحلیل داده های بدست آمده از آزمون تحلیل واریانس استفاده شد.یافتهها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد که تفاوت معنا داری بین دو گروه در ناگویی هیجانی p=0/01)، (q=16/05 فشار روانی p=0/01)، (q=30/09 و نشانه های دیابت p=0/04)، (q=4/47 در دو گروه آزمایش و کنترل در نمرات پیش آزمون وجود دارد(.(p<0/05بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که میتوان رفتار درمانی دیالکتیکی رابه عنوان مداخله درمانی موثر برای کاهش ناگویی هیجانی ، استرس و نشانه های بیماری در بیماران دیابتی در نظر گرفته شود.

Keywords:

مداخله رفتار درمانی دیالکتیکی , ناگویی هیجانی , استرس , علایم , دیابت نوع دو