محمدمهدی حسین زاده - دانشیار ژیومورفولوژی دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
رویا پناهی - دانشجوی دکتری مخاطرات محیطی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

در طول قرن بیستم، همراه با رشد سریع شهرنشینی و توسعه وسیع حمل ونقل ماشینی، هجوم انبوه مردم به شهرها،سرازیر شده است. توسعه شهری بدون توجه به عوامل طبیعی محدودکننده، باعث بروز بسیاری از مسایل خواهد شد. این مطالعه با هدف شناخت محدودیتهای ژیومورفولوژیک توسعه فیزیکی شهر سنقر و مکانیابی مناسب آن در توسعه آینده انجام شده است. برای رسیدن به این هدف، از نقشه توپوگرافی، زمینشناسی، کاربری اراضی، داده های سازمان هواشناسی، منابع کتابخانهای و تحقیقات میدانی بهره گرفته شدهاست. با استفاده از مدل رقومی ارتفاع ) DEM 1:25000 اطلاعات ) مربوط به شیب، جهت شیب، طبقات ارتفاعی منطقه مورد مطالعه به دست آمدهاست. سپس، با استفاده از 8 شاخص بر اساس مدل فازی در نرم افزار ARC GIS اقدام به پهنهبندی زمین برای توسعه فیزیکی شهر سنقر شده است. پس از آماده سازی و استانداردسازی لایه ها عمل ضرب و جمع فازی بر آنها اعمال شده است. نتایج حاصل از ضرب فازی نشان داد که 4 درصد منطقه14/5 کیلومتر مربع( در پهنه کاملا مناسب، 5 درصد منطقه ) 21 کیلومتر مربع( در پهنه مناسب و 91درصد ) 390 کیلومتر مربع( در محدوده کاملا نامناسب قرار دارد. عمده مناطق مناسب و کاملا مناسب منطقه به طرف غرب شهر سنقر و گسترش به سمت روستاهای شورآباد در مسیر جاده سنقر به سطر قرار دارد.

محدودیت ژیومورفولوژیک، توسعه فیزیکی، شهر سنقر