محمدرحیم رهنما - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
سلمان حیاتی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
زهرا شیرزاد - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران،
مهدی کاظمی بی نیاز - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

شهر مشهد به عنوان دومین شهر پرجمعیت ایران با 2245 هکتار بافت فرسوده شهری که یک سیزدهم مساحت شهر را شامل میشود، با معضلی بزرگ برای احیا این بافت مواجه میباشد. محله سرشور مشهد که در محدوده اطراف حرم مطهر امامرضا(ع) قرار گرفته، با وسعتی حدود 61 هکتار و شامل 2166 قطعه است. هدف پژوهش، اولویت بندی قطعات محله سرشور برای احیاء میباشد تا جهت دهی مناسبی برای دستگاههای متولی، ساکنین و سرمایه گذاران وجود داشته باشد. روش تحقیق، توصیفی/ تحلیلی است و برای رسیدن به هدف، پنج شاخص قدمت، تعداد طبقات، کاربری، مصالح و دوام، انتخاب و از طریق برداشت میدانی از محدوده جمع آوری گردید. برای تعیین وزن هر یک از معیارها و زیر معیارها، تعداد 50 عدد پرسشنامه در دو مرحله از متخصصان این حوزه گردآوری و سپس این اوزان یکسان برای هر یک از معیارها و زیر معیارها به همراه اطلاعات برداشت شده، به صورت جداگانه در مدلهای تحلیل سلسله مراتبی، تحلیل شبکهای، فازی و همپوشانی وزنی در نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی وارد و اجرا شد که خروجی نهایی نقشه ها به صورت قطعاتی با بیشترین تا کمترین اولویت جهت احیاء به تفکیک هر مدل و کاربری طبقهبندی گردید. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که در محله سرشور اولویت اول احیا، قطعات با کاربری مسکونی 52) قطعه) و در مرحله بعد قطعات با کاربری تجاری/ اداری 132) قطعه) قرار دارد. همچنین مشخص گردید که مدلهای تصمیمگیری چند معیاره جهت تعیین اولویت احیا قطعات بافتهای فرسوده شهری کارایی داشته و مدل فازی در مقایسه با سایر مدلهای مورد بررسی دقت بیشتری دارد.

بافت فرسوده، تصمیم گیری چند معیاره، مدل فازی، محله سرشور مشهد