محمدرضا ضیایی بیگدلی - استاد دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی

کشورها به منزله اصلی ترین و مهم ترین تا به آن حقوق بین الملل باید به معنای استقلال، حاکمیت و برابری، از دادرسی و اقدامات اجرایی یکدیگر ممتنع باشند. این گونه بهره مندی که به نوعی می توان آن را امتیاز تلقی نمود تا حدود زیادی با مفهوم مصونیت قضایی در سایر کشورها ارتباط دارد. البته با توسعه و تحول تدریجی حقوق بین الملل، چارچوب این مسیولیت ها به دو شکل محدود شده است. یکی اجبارا و به نفع جامعه بین المللی (استثنایات وارده بر مسیولیت) و دیگری به شکل اعراض از مصونیت بر اساس رضایت اعلام شده کشورها. امروز حضور کشورها در بازرسی های بین المللی به توافق در اجرای احکام داوری های بین المللی در داخل کشورها علیه یکدیگر، نمونه ای از روی گرداندن ارادی آن ها از مصونیت های قضایی و اجرایی است .

مصونیت، مقامات حکومتی، دیدگاه حقوق بین الملل