حمیدرضا علومی یزدی - استادیار گروه حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی

در موارد سکوت موافقت نامه داوری و مقررات شکلی حاکم بر داوری درخصوص تجدید نظر، موضوع صلاحیت مرجع داوری برای تجدیدنظر و نیز موارد آن از موضوعات چالش برانگیز به ویژه در داوری های فرا ملی و بین المللی می باشد. دیوان داوری ایران، ایالات متحده هرگاه با موضوع درخواست تجدید نظر در آراء خود روبرو بوده به فقدان نص استناد نموده است اما درعین حال به تبعیت از بسیاری از مراجع بین المللی به حدود صلاحیت و یا اقتدار ذاتی یا نهفته خود برای تجدیدنظر در موارد بسیار محدودی مانند جعل و ارتشاء اشاره می کند، مع الوصف از اعمال این اقتدار و صلاحیت به دلیل عدم انطباق مصادیق مطروحه با آن موارد محدود امتناع کرده است. نهایتا در تاریخ اول ژوییه 2٬011، هییت عمومی دیوان در پاسخ به درخواست دولت جمهوری اسلامی ایران برای تجدید نظر در رای جزیی صادره درخصوص پرونده معروف به ب-61 (38 Iran –U.S. C.T.R., 197) ، که وجود اختیار و صلاحیت ذاتی را برای خود در مورد تجدیدنظر به طور کلی منتفی دانسته است. در این تصمیم که به صورت اجمالی و با امضای موافق تمامی داوران صادرشده، ایجاد چنین صلاحیتی برای دیدار به پیش بینی آن در مقررات شکلی دیوان موکول گردیده است.

تجدید نظر، داوری بین المللی، دیوان داوری ایران-ایالات متحده، صلاحیت ذاتی