فطرت یا طبیعت بشر مناطی برای سد نسبیت در حقوق بشر

امروزه به سادگی از نسبیت حقوق بشر سخن به میان می آید. شاید این نسبیت ناخواسته باشد، اما چنین رویکردی معلول نگاه وضعی به حقوق بشر است. حقوق بشر معاصر ازآنرو که مرزی سلیم و صحیح بین حقوق بشر با حقوق شهروندی نگذارده است، لاجرم در دام نسبیتی افتاده که مخالف هدف اولیه و جهانشمولی او بوده است. این نقض غرض که در وادی تفسیر اسناد بین المللی، راه را بر هر نوع نسبیتی باز میکند، مفروض نوشتار حاضر است. لذا فرضیه نگارنده این است که حقوق بشر به فرض نسبیت نمیتواند جهانشمول باشد. برای این منظور، نوشتار حاضر به تاسیس حقوقی جهانشمول مبتنی بر به رسمیت شناختن نوعی انسان شناسی از حقوق بشر میل میکند که در آن در هر عصر و شهری، طبیعت آدمی، بنیان و جوهر حقوق او تلقی میشود.

Keywords:

حقوق بشر , حقوق طبیعی , حقوق وضعی , طبیعت , فطرت , اسلام