هاشم قربانی - دانشجوی دکتری رشته فلسفه و حکمت اسلامی دانشگاه تهران

پرسش از معنای زندگی، از مهم ترین سوالات انسان است. امروزه پرداختن به این پرسش، بیش از گذشته احساس می شود؛ به همین دلیل متفکران زیادی نیز، به بحث و بررسی در این کار پرداخته اند. بی تردید ویکتور فرانکل نقش بسزایی در پیشبرد این مهم داشته است. وی در مکتب خویش، که تحت عنوان ((معنا درمانی)) نامیده می شود، کوشیده است به فرد،، بیاموزد که معنای زندگی خویش را در یابد و از رخوت و خلا وجودی، بیرون آمده و آن سرچشمه های زلال زندگی را ادراک کند و زندگی را پوچ و باطل ندارد بنابراین باید هدف و معنا در زندگی وجود داشته باشد این هدف یا معنا به گونه ای است که حتی بغرنج تر لحظات زندگی را نیز معنادار می کند. مک، رنج و بلایای طبیعی و ...همه با وجود معنا در زندگی قابل تحمل می شود فرانکل از همه این مقوله ها صحبت کرده و رابطه معناداری با آنها را تشریح نموده است. فرانکل یادآوری می کند که معنا در زندگی عملی مکشوف و واقعی است، نه امری فردی و جعلی، باور به خداوند اساسی ترین امری است که زندگی را معنادار می کند و فرانکل به نقش خداباوری در دین تذکار داده است. حادثه را یک کلاس معنای زندگیش را، معنادار کردن زندگی افراد می داند در این مقاله سعی شده است دورنمایی از آراء و تفکرات فرانکل در باب معنای زندگی، بی معنا درمانی، در رابطه معناداری با مرگ، رنج و ردر،عشق و ... بررسی شود.

فرانکل، معنا درمانی،عشق،رنج،مرگ،خلا وجودی،خداباوری