معاد جسمانی از دیدگاه ابن عربی

از عربی معاد را هم روحانی جهان جسمانی می داند. از نظر وی، ماهیت حقیقی معاد و حشر، جمع شدن نفوذ جزیی در نفس کلی است. معاد جسمانی نیست دارای دو کیفیت متفاوت برای بهشتیان و دوزخیان است. زیرا حشر جسم بهشتیان به شکل دنیوی نیست؛ بلکه جسم محشور شده آنها، جسم لطیف ملکوتی است که موسوم به چشم طبیعی است و از نشات عنصری و دنیوی برتر است و خواص دنیوی ندارد. اما حشر و جسم دوزخیان به گونه عنصری، و مبتنی بر مزاج دنیوی است. و قابل زوال و تغییر و کون و فساد است. زیرا دوزخیان به علت اتکا به دار عنصری و هوا و هوس های زودگذر دنیوی درهای روحانیت برای همیشه به روی آنها بسته است ازاین رو از عالم عناصر رهایی نخواهند یافت. در این مقاله به بیان دیدگاه ابن عربی در مورد لزوم معاد جسمانی و نیز به کیفیت این معاد پرداخته شده است.

Keywords:

ابن عربی , معاد جسمانی , معاد روحانی , جسم طبیعی , جسم عنصری