توجیه معرفتی باورهای دینی از نگاه ویلیام آلستون

یکی از موضوعات مهم در فلسفه دین بحث تجربه دینی و توجیه مفاهیم و باورهای دینی حاصل از آن است. در نیمه دوم قرن بیستم در خانه تجربه دینی بیشتر با تقریرهای معرفت شناسانه همراهی شده است. و بخشی از فلسفه دین کوشیده اند از معقولیت های باورهای دینی مبتنی بر تجربه دینی دفاع کنند. یکی از این فلاسفه ویلیلم التسون است. تا با ارایه نظریه ای باب تجربه دینی کوشیده است از طریق اعتباربخشی به معرفت تجربی خداوند، که وی آن را تجربه عرفانی می نامد، مبنای معرفتی برای توجیه عقلانیت ایمان و باور به خدا فراهم آورد. التسون در تبیین نظریه خود، ابتدا با طرح نظریه نمود و از طریق ادراکی دانستن تجربه دینی و احاله توجیه باورهای دینی به ادراکات انسانی و سپس با توسل به رویکرد ((رویه باورساز)) و مبتنی کردن توجیه معرفتی باورهای دینی به رویه باور ساز عرفانی می کوشد که نشان دهد تجربه دینی منبعی برای توجیه اعتقادات دینی است.

Keywords:

تجربه دینی , ویلیام آلستون , تجربه عرفانی , نظریه نمود , رویه باورساز