حسین قسامی - مدرس دانشگاه پیام نور استان فارس،مرکز آباد
محمد اصغری - دانشیار گروه فلسفه دانشگاه تبریز

هایدگر در مقاله نظریه افلاطون در باب حقیقت ادعا می کند که افلاطون با مطرح کردن نظریه مثل، و فرم سنتی حقیقت به مثابه نا پوشیدگی (aletheia) را نادیده می گیرد و آن را به مطابقت اشیا و صور مثالی فرو می کاهد. هایدگر در ضمن این تفسیر نگاهی نیز به مفهوم مثال خیر دارد. یه عقیده هایدگر افلاطون مفهوم مثال خیر مفهوم تفوق داده و بدین سان آن را از جایگاه خود به زیر کشیده است. این دیدگاه هایدگر ناظر به دو وجه است نخست اینکه مفهومی که افلاطون از حقیقت مراد می کند مطابقت اشیای محسوس و مثل است. دوم اینکه مفهوم مثال خیر بر مفهوم حقیقت به مثابه aletheia سروری یافته است. طی این پژوهش با بررسی آرای افلاطون درباره مثل و مثال خیر این ادعای هایدگر مورد بررسی قرار می گیرد. به باور ما افلاطون نه تنها حقیقت را مطابق شی و مثال آن نمی داند، بلکه بر اساس تمثیل خط تقسیم شده همواره از نسبت دادن صفات ((حقیقی)) و ساحت محسوسات امتناع ورزیده است. به باور افلاطون حقیقت نه در مطابقت شیء و مثال، بلکه در ذات خود مثال قرار دارد و اشیا می توانند از آن بهره مند گردند. از سوی دیگر چنانچه در تمثیل غار افلاطون آمد و هایدگر نیز به آن اذعان دارد، افلاطون نسبت وثیقی میان سه مفهوم paideia یا تعلیم و تربیت مثال خیر و aletheia یا حقیقت به مثابه نا پوشیدگی، قایل شده است. بنابراین مفهوم مثال خیر تنها به تضعیف aletheia نمی انجامد. بلکه در تناظر با آن قرار می گیرد و به نوعی آن را تثبیت می کند.

هایدگر،افلاطون،حقیقت،مثال خیر،ناپوشیدگی