تحلیل فضایی شهر با تاکید بر رویکرد زیست پذیری (مطالعه موردی: بافت فرسوده شهر زنجان)

دستیابی به زیست پذیری زندگی یکی از اهداف راهبردی توسعه پایدار شهری قلمداد می شود که بشر درطول حیات خویش به دنبال ارتقاء کمی و کیفی آن بوده است. بنابراین میتوان گفت که زیست پذیریهم هدف و هم وسیله توسعه پایدار است. در این راستا هدف مقاله حاضر، ارزیابی و سنجش شاخص هایزیست پذیری در سطح بافت فرسوده شهر زنجان است. برای رسیدن به این هدف از روش توصیفی-تحلیلی و مطالعات میدانی استفاده شده است. نمونه ها به صورت تصادفی ساده انتخاب گردیده اند و به اینمنظور حجم نمونه 384 نفر محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده های گرد آوری شده با استفاده از نرمافزار Spss و با استفاده از آزمون آماری تی تک نمونه ای (T) و خود همبستگی فضایی (تحلیل موران) استفاده شده است. یافته های بدست آمده نشان می دهند که وضعیت زیست پذیری بافت فرسوده شهرزنجان از نظر جامعه آماری مطلوب و قابل قبول است و طبق نتایج شاخص اجتماعی با امتیاز (t=655.29)بیشترین امتیاز را کسب کرده است. همچنین تحلیل موران موید عدم تمرکز شاخص زیست پذیریبصورت نامتوازن در سطح بافت است. در این خصوص میتوان گفت که محله دباغلر با ضریب ZScore=578629.1 در بالاترین طیف رتبه ای قرار دارد. بعد از آن یری بالا با ضریب (ZScore=41092.1)، و حق ورودی با ضریب (ZScore=301319.1) در رتبههای بعدی قرار دارند. بدین ترتیب محلات فوق، بیشترین شباهت و یکسانی و بطور کلی، خود همبستگی فضایی را در شاخص های زیست پذیری به یکدیگر دارد. در مقابل محلات دگرمان ارخی با ضریب (ZScore=-715929.2)، در پایین ترین طیف رتبه ای قرار دارد. بعد از آن محله شوقی با ضریب (ZScore=-503839.1)، و دروازه ارک با ضریب (ZScore=-779609.0)، در رتبه های بعدی قرار دارند. در نتیجه، این سه محله، بویژه شهر دگرمان ارخی، کمترین شباهت و خودهمبستگی فضایی را در شاخص های زیست پذیری در بافتنسبت به دیگر محلات دارند.

Keywords:

تحلیل خود همبستگی , بافت فرسوده , زیست پذیری , شهر زنجان