تاثیر حشره کش های پریمیکارب و تیامتوکسام بر فعالیت آنزیم های سم- زدای شته سیاه باقلا

در بسیاری از موجودات زنده، آنزیم های سم زدا نقش مهمی در سم زدایی ترکیبات ناگوارد ایفا می کنند و به عنوان نشانگرهای زیستی قرارگیری در معرض ترکیبات ناگوارد قلمداد می شوند. در واقع، درجات مختلف حساسیت به ترکیبات شیمیایی ممکن است به دلیل تفاوتهای بیوشیمیایی در سم زدایی حشره کش ها باشد. در بررسی پیش رو، اثر تیامتوکسام و پیریمیکارب در غلظت های زیرکشنده بر میزان فعالیت آنزیم های سمزدای شته سیاه باقلا Aphis fabae Scopoli ،(Hemiptera: Aphididae) مورد ارزیابی قرار گرفته است. به منظور تعیین اثرات کشنده در شرایط آزمایشگاهی، غلظت میانه کشنده برای شته در معرض تیامتوکسام و پیریمیکارب به ترتیب (625/16-68/94) 113/85 و (71/99-1/3) mg(ai)L-1 2/94 محاسبه شد. همچنین فعالیت مونواکسیژنازها به عنوان آنزیم های سم زدا اندازه گیری شد. تاثیر هر دو حشره کش بر شته A.fabae باعث افزایشی معنی دار در القای آنزیم های مونواکسیژناز شد (P<0/0001). در این بررسی فعالیت گلوتاتیون-اس-ترانسفراز (GST) به موازات افزایش غلظت های زیرکشنده پیریمیکارب القا می شود (P=0/0001 و F=18/17 و 12 و df=5). تیامتوکسام نیز در غلظت های بالاتر (48/07 و 75/06 و 113/85 mg (ai)/L) فعالیت این آنزیم را القا کرد (P=0/0009 و F=18/17 و 12 و df=5) نتایج نشان داد که در غلظت های زیرکشنده می توان دو شته کش مهم تیامتوکسام و پیریمیکارب را توسط آنزیم های سم زدا به عنوان نشانگرهای بیوشیمیایی شناسایی کرد.

Keywords:

Aphis fabae , پریمیکارب , تیامتوکسام , آنزیم های سم زدا , نشانگرهای زیستی